බිම වට මලක පෙති මත .....

මම සිහිනයෙන් ඇවිදිමි
පරණ මාවත් දිගේ
රොබරෝසියා ගස් යට
වැටි ඇත ..
ඔබගේ නොකී ආලය
මෘදු සුමුදු මල් පෙති මත
ලියා කවි ලෙස

තවමත් පර නොවුණු
ඔබගේ යොවුන් ආලය

ඒ ගස් යටින්
කලබලෙන් දිව ගිය
නොසන්සුන් යුවතිය
මම ..
ආපසු සෙමින් ඒ මග
ඇවිදිමි රිදුණු දෙපයින්

බිදුණු සිත මත අලවමි
අහුලා ඔබෙ පරණ කවි
හදවතේ රිදී සිරුණු
ලේ ගලන තැන් වසමින්

.....නිතර කවියෙන් හැඩවුන පාළුවට ගොස් ඇති කවිමුතු  මල් මතක් වුනා ....

රුචිය

කියනවා සමහරු

අඹයක්ලු ආද‍රේ..

ඒත් කනකං විතරලු

රස ඒකේ....

කියනවා සමහරු

ටොපියක්ලු ආදරේ..

ඒත් කනකං විතරලු

රස ඒකේ....

ආදරේ රස

නිමාවෙනවද

ඉක්මණට එච්චර....

හිතෙන්නැද්ද

නිකමටවත්..

ආදරේ කොත්තුවක්....

දවස් ගාණක්

බඩ රිදෙන...

ආදරේ කොච්චි කරලක්...

ඉහිං කනිං

දුම් දමන......

කඳුලක දැවටුන නොමියන සෙනෙහස!

පෙනෙන දුරක හිටියත් ලඟින් ඉන්න වරම් නැති

සුවඳ දැනෙනා ලඟක සිට සිඹින්නට වරම් නැති

පහසක ලඟ සිටියත් දැවටෙන්න වරම් නැති

වදනක් දොඩනට බැරිව  වැට මායිම් දමා ඇති

සඳ ඇවිත් ලඟටම නිල් අහස තව දුර නැතී

සිප ගන්න නොයිඳුලෙන් ඔය මුහුණ මට බැරී

ලබා ගන්න නම් ඉතින් ඔය දෑත දැන් බැරී

දරන්නේ සියලු දුක් කල සසර  පින්  මදී

මැවු සිහින ආදරෙන් ලඟ ඉන්න දැවටි ලා 

බොඳවෙලා ගිහින් මා මෙහි ම තනිකර දා

ආ ගිය මග තොටේ මල් කැකුළු පරවෙ ලා

පිපෙන්නේ කවදා ද කියන් මට ලං වෙ ලා

හදේ රැඳුන සෙනෙහස කොතරම්  දැයි කියනු බැරී

දුර සසර පුරා ආවත් මෙ ලෙස අප දෙදෙනා බැඳී

රහසේ බැඳි ආදරේ  ගිලිහිලා නෙත් අගට කඳුළු  දී

කඳුළු ගඟක් ගලා ඇවිත් සරයි  මහ සාගරේ  රැළී

දියණියක වෙතින්

මේ තරම් දුක් කඳක් ඉහිළුව නෙතක් අද ඇත වියලිලා

හැම දරුවෙක් තුලම නිදන් කල ආදරය ඇත ගිලිහිලා

නිදයි නුබ සුවෙන් දෙන තුල කුමරියක සේ  වැතිරිලා

අම්මේ නුබෙ පා පියුම් නමදිමි මම උනු කඳුළු සලා

දරු සිව් දෙනෙකුට මව වුණි සසර බැමි ලෙස පෙර බවේ

තවත් දරු කැලකටම මව් වුණි සෙනෙහසම දී මේ බවේ

කියන්නට නම් එමට දේ ඇත නෙතේ කඳුලක් වී තිබේ

ඔබ නිදන දෙස බලා සුසුම්ලමි යලිත් හමුවෙන තුරු බවේ

වියෝවුන පසුව හිමියන් සියලු දරු බර හිසින් දරා

දුකක් නොමදී සැදූ දරුවන් රැක බලා ගති ඔබ සදා

දෙ ඇස් පාදා යහමග කියාදී සියලු දෙන රැක ගෙන සදා

කල මෙහෙය ලියනට මදි මෙලෙස ම'සිත් අහස පුරා

දෝත ගෙන ඔබේ දෑතට ආදරෙන් මා හා දෙඩූ

නිතර දුක සැප සොයා බලමින් මවක ලෙස මා හැදූ

සොයුරියක ලෙස එක්ව ආ මග අපට සෙනෙහස බෙදූ

සොයුරියගෙ මව උනි අද නුඹ මා ගෙ මව නම් නොම වූ

සිනාවෙන් පිරි ඔබේ මුව අග මන්දහාසය පුරවලා

අනූවිය පිරි කෙසඟ සිරුරත අනිත්‍ය මට පෙන්වලා

සැමගේම ආදරය හැරදා ඔබ ගිහින් අප  තනිවෙලා

නිවන් පතමි අම්මේ සෙනෙහෙන් නුඹට  ලංවෙලා 

සොඳුරිය නික්ම ගිහින්

පාට පාට සළු ඈ ගත සැරසූ

සමනළ් තටු වල තවරා ගිහින්

ඈ ගත සුවඳින් මා හද සැනසූ

අතු අග මල් මත තබා ගිහින්

සියුමැළි දෙතොලේ පහස මට දුන්

මල් පෙතිමත ඈ තබා ගිහින්

මුදු මුදු සුළගේ ලෙල දුන් කෙහෙරැල්

නුග අතු මත ඈ තබා ගිහින්

දිදුලන මුවමත රැන්දු සිසිලෙන්

ගඟ දියම ඈ පුරවා ගිහින්

මා හද මියැසිය මන්මත් කරවූ

වෙණ තත් මත ඈ තබා ගිහින්

නෙක හද තරු මල් ගැන කියමින්

ඈ ගැයූ ගී කෙවිලියක ලඟ තබා ගිහින්

මා නෙත් සදහට පිරවූ කඳුලින්

වැහි බිඳු එකිනෙක ඈ පුරවා ගිහින්

මතක පොතේ පිටු පෙරළන වාරේ

පරිසරයම ඈ පුරා ගැටෙයි

කඳුලක හිරවුන සෙනෙහස පුරවා

නො එන ලෙසට ඈ නික්ම ගිහින්.

ඈත බංගලි දේශයේ සිට 
ලියු කවියක්         පෙම්වතී 
රෑට මෙහි එන ගමන් අරගෙන
 ඇවිත් තිබුණා සඳවතී 

උදේ මුරයට වැඩට ආ ඉර 
එක්ක එනකම් පෙම්වතා 
අහසටම උස ක්‍රේන් එක  උඩ 
තවම ඉන්නව සඳලතා 

.....

කැම්පස් ජීවිතේ..

උදේ වේල නැත අප කන්නේ             බඩට
දහවල උදෑසන දෙක කන්නේ            එකට
වෙනකක් නොවෙනු ඇත ඒ දුප්පත්    කමට
මේ දුක කියන්නේ කොහොමද       අම්මාට

රැහැයියා

කවිමුතුමල් පේස්බුක් පිටුවේ ටික කාලේකට කලින් පළවුණ කවියක් කවිමුතුමල් බ්ලොග් පිටුවෙත් ඇමිණුවා.....