ඇත් ගාලේ දරු පෙම. - ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ

මොකටද අම්මේ 
අම්මට ගැහුවේ 
මාමල දෙන්නෙකු
 වටකරලා


ඇගපත තැලිලා
 රිදෙනව ඇතිනේ
කොච්චර ගැහුවද
 බැඳ දමලා 



දෙපා සතාගේ 
ළඟ කාබීගෙන
සිටියම ගතිගුණ 
වෙනස් වෙලා


මාමල ඔහොමයි 
උන්ගේ බහටම 
හැරෙනව නෑ කම 
අත්හැරලා

ප්‍රබුද්ධ - මහගම සේකර

මහගම සේකරයන් උපන්නේ අප්‍රේල් මාසයේ අද වන් දිනයකදීය. එතුමාට උපහාරයක් වශයෙන් මෙම කවිය කවිමුතුමල් වල පළ කරමි.

භවයකින් පසු තවත් භවයක
උපන්නා සේ ඔහුට හැඟුණේ ය.
මරණයෙන් පසු අළුත් උපතක්
ලබන්නා සේ ඔහුට හැඟුණේ ය.

ගිලන් හලේ සුදු හැඳ ගත් හෙදියන්
සුදු බිත්ති හා ඇඳන්
සියළු වස්තු සම්මිශ්‍ර ව
තිරයක් සේ විය
අඩක් ඇරී සිහි ලබනා දෑසට

වාට්ටුවේ ඇතුළත හා පිටත නැගෙන
සියළු ශබ්ද සම්මිශ්‍ර ව
සමුද්‍ර ඝෝෂාවෙ හි
වර්ෂාවෙ හි
එක් වන් හෝ නාදය මෙන්
ශුද්ධ ඕංකාරය මෙන්
ප්‍රකෘතියෙහි සංගීතය
මඳින් මඳ ව ඇසෙන්ට විය.

කාලය මිදී ඝන ව තිබී
අසංඛ්‍ය කල්පයකට පසු
කෙමෙන් ඇරෙන නෙත් ආලෝකයෙන් උණු ව
සෙමින් සෙමින් ගලා ගියේ ය.

මහගම සේකර 

මහගමසේකර 1929 අප්‍රියෙල් මස 7වන දින ගම්පහ, රදාවානේ දී උපත ලබන ලදී. ශ්‍රී ලංකාවෙන් බිහිවුණු අග්‍රගණ්‍ය කලාකරුවෙකු වශයෙන් සැලකේ. ඔහු කවියකු, ගීත රචකයකු, නවකතා කරුවකු, කෙටි කතා කරුවකු, නාට්‍ය රචකයකු සහ චිත‍්‍රපට අධ්‍යක්ෂකයෙකු වශයෙන් සුපතල විය. ඔහු වැඩි වශයෙන්ම ප්‍රසිද්ධ වූයේ සිංහල ගීත රචකයෙකු වශයෙනි. සිංහල නිසඳැස් පද්‍ය කලාවේ ඔහු සුවිශේෂී සලකුණක් තැබුවේය.

අඳුර අපේ දුක නිවාවී - ගුණදාස අමරසේකර

යමන් කළුවෙ ගෙදර යන්න, කන්ද උඩින් අඳුර    එනව

උඹට වගේ මගෙ ඇඟටත් හරිම මහන්සිය     දැනෙනව

අඳුර තමයි අපෙ ඇඟපත නිවන්ට දෙවියෝ        එව්වේ

හනික යමන් ගාල්වෙන්න පිදුරු ගොඩේ ගෙයි මුල්ලේ

උදේ හිටන් අව් කට්ටේ උඹව තියන්       මැඩවෙව්වට

උඹේ හිතට අමාරුදැයි කියාපන්කෝ දැන්වත්       මට

කරුමේ තමයි පළිසන් දෙන්නේ අපගේ මේ     විදියට

බුදු හාමුදුරුවො කිව්වේ එක තමයි දුක           නිවන්ට

ගෙදර ගිහින් ඇළ ගාවින් හොඳ තණකොළ ටිකක් උඹට

තලු ගහ ගහ බඩ පිරෙන්න ගෙනැත් දාන්නම්    කන්නට

දෙයියො තමයි අඳුර දුන්නේ අපෙ ඇඟපත ගිනි නිවන්ට

හනික යමන් ගාල් වෙලා අඳුරු රෙද්ද පෙරව        ගන්ට

මගේ කකුලේ කටු ඇනිලා ඉවසන්නට බැහැ      රිදේවී

අන්දකාරෙ තෙල් ගාලා ඒ විස කටු ඇද                දමාවී

හැන්දෑවට උඹ ඉඳගෙන තලු ගහනව මට       ඇහෙනව

උඹට කළුවෙ හුඟක් හොරද හැන්දෑවට නින්ද       යනව

අඳුර ඇවිත් මගෙ නළලට නම් මන්තරයක්       කියනව

ඒ එක්කම ඇහැ පියවිල එළිවෙනතුරු නින්ද        යනව

දෙයියො තමයි අඳුර දුන්නෙ අපෙ ඇඟපත      නිවාලන්ට

යමන් කළුවෙ ගාල්වෙලා එකට වැටී                නිදාගන්ට

තුනටිය මගෙ කකියනවා බොහොම නොසෑහෙන විදියට

අඳුර හන්දි තෙල් ගාලා අතගාවිය එය                හෙමිහිට

අඳුර  රෙද්ද, පෙරවාලා අපෙ ඇඟපත නිදි             කරාවී

අඳුර අපෙ දුක නිවලා දාහක් ගින්දර                     නිවාවී

ගුණදාස අමරසේකර

ගංඟාවේ ගීතය - එච්.එම් කුඩලිගම

කදු බෑවුමක දං බෝවිටි පදුරු                  තළා
පහළට ඇදී පරමල් පෙති ඉවත           නොළා
කලදෝ දියෙන් පුරවා රන් පුලින            තළා
සංගීතවත් වී යමි ඉදිරියට                        ගලා 

සැඟවෙමි එබෙමි නිසසල වෙමි සසල     වෙමි
ඇඹරෙමි එහෙත් පසු නොබසිමි   නොනවතිමි
කවදා කොතනදී හෝ මහ මුහුද                හිමී
හමුවුණු කෙනෙහි මා සතු බර ඔබට        දෙමි

එන්නේ කොහි සිටද- කොතැනකටද යන්නේ
ඔබ කුමකටද මා දුටු තැන             විමසන්නේ
මිනිසුන් ගිහින් නිතරම ආපසු             එන්නේ
කිමදැයි කියා කිසිවෙකු ඇයි නොසොයන්නේ

විසිරී යන පරිදි රන් සමණලුන්               රොඳ
වනමල් පඳුරු දෙදෙරවමින් මුලින්              අද
උඩ පැන පැන නටා ඇවිදින් ගිමන්            සිඳ
නැළවෙමි කුරුල්ලන්ගේ රජ දහන්           මැද

සැපවත් වෙවී රට මැද හිරිකඩ          වැස්සෙන්
කේතකි ගුහා ,උක් කොටු වෙළ් එළි  ඔස්සෙන්
හේ දඬු- බට පඳුරු නිල් ඕවිට            අස්සෙන්
ආයෙමි නිදහසේ දෙවඟන පසු          පස්සෙන්

මහ හඬ දිදී වස්දඩු තාලයට                      හඬා
කදුරැල් වලින් ඇද හැලෙමින් නොවිද      විඩා
වන දෙව්ලියන්ගේ ගම්මානයක              කුඩා
කැරකෙමි සිනා රැළි මතුකොට ඉවුරු      කඩා

හිරිමල් සිනා රැළි පෙණ පිඬු             මිහිරිතම
ගල් පරවලම හැපි හැපි බිහිකරමි             මම
සම තැනිතලාවල හමුවෙයි              අලසකම
නිරසයි අතරමග අවහිර නොදුටු               බිම

එච්.එම් කුඩලිගම 

කොළඹ ට්‍රැපික්

කෝට්ටේ ඉඳන් පිටකොටුවට           යාම

ගතවෙන වැඩක් වේ පැය ගණනක් බෝම

දවසින් භාගයක් ඉඳ බස්              රථයේම

වෙලාවකට වැඩකට යන්නේ         කෝම

පිබිදෙන නමුත් කුකුළා අත්රුවා        ගෙන

වැඩකට යනෙන විට සැඩ හිරු මුදුන් වෙන

පාර තමයි වත්මන මළ පනින            තැන

කවි ලියවෙනවා වාහන තදබදය         ගැන

මුළුදුර ගමන එපමණ දුරකුත්       නෑනේ

පොඩිදුර ගියත් ආයෙත්    නවතිනවානේ

දූවිලි වැලි බොරළු හා ගල් කැට    ගානේ

ඉබි ගමනින් තමයි දැන් බස් රථ යන්නේ

ප්‍රශ්නෙට කොපමණක් විසඳුම් දුන්නාට

කොතරම් ගුවන් පාලම් තව     හැදුවාට

වාහන වලට බදු වැඩිකර        ගැසුවාට

මේ තදබදය පවතියි දිවි            පුරාවට

සින්නක්කර හදවත

ඇගේ කෙහෙරැලි අතර දිවයන ඇඟිලි අතරෙහි ඇස්   ඔබා

නෙත් අඟින් හෙලනා බැලුම් දැක දියව යයි ගල් හිත්   පවා

මොහොතකට කාලයද නැවතුණි මගේ හද ගින්නෙන් දවා

ලියා දෙන්නට සිතුණි හදවත ඔබට සින්නක්කර         තබා

නිශ්ශබ්දතාවය - ජී.බී. සේනානායක

දෑත බිම ඔබා

පස්සට වාරු වී

නිසලව හුන්

ඇගේ ලිහිල් 

කෙස් රොදක්

නිහඬව හමන

සුළඟින්

එසවී.......

මා මුහුනෙහි 

හැපෙත්ම

ඇගෙ රන්වන්

මුහුණ දෙස

බැලූ මම

ඇසීමට දිගුකලක්

පුල පුලා සිටි

කිසිවක් ඇසීමට

සිතීමි.....

මසකු හඬනගා දැඟලූයෙන්

ගං ඉවුර දෙස

පන් ගසින් යුත්

නොගැඹුරු බොර දිය

කැළඹිණි...

ඈත ඉවුරෙහි

උසට වැඩුනු

මහ උණ පඳුරින්

අහසට නැගුනු

කොබෙයියෙක්

කෑ ගසාගෙන

පියඹා ගියේය.....

ඉක්බිතිව

මහා නිශ්ශබ්දතාවයක් පැතිරිණ......

ඇගේ රන්වන් දිගටි මුහුණ දෙස

බැලූ මම

ඇසීමට දිගු කලක් පුල පුලා සිටි

කිසිවක් ඇසීමට

යළිත් සිතීමි.....

නිශ්ශබ්ද්තාවය දැඩි විය 
පෙදෙස වසා ගෙන පැතිරුනු 
නිහඩ බවින් මිරිකුණු මම 
ඇයගේ 
රන්වන් 
දිගටි 
නිසල 
මුහුණ දෙස බලා 
කරබා ගතිමි. 

ජී.බී. සේනානායක

මතකයාය

සමනළ මාවතේ ඇවිද ගියෙමු අපි

නිමක් නොවෙන කතා කලෙමු අපි
මතකය පමණක් ඉතිරිව ඇති
ඒ සමනල් විය පසු කර ඇති අපි

ඈත හිම කදු අතර හිරවී

අපේ ආදර බස් දොඩාවී
හිම පියල්ලක වැතිර පාවී
ඔබේ මුව මත පිණි ඉසේවී

ඔබේ සුසුමක රැදී සිරවී

මල් පියල්ලක පාවී ඇවිත්
කොයි තරම් මට ආදරේ
කළා දෝ ඔබ රහසින් කියාවී

මග බලා හිඳිමු අපි යළිත්

ඒ සොඳුරු සමනළ් විය
එනතුරා දහසක් පැතුම් මල්
පුබුදවා සිත් මල් යාය පුරා

නිදහස් උදානය - සුගුණපාල සමරසේකර

මගෙ සිරි ලංකා භූමි               තලේ
අද ජයමංගල කෝළ              හලේ
පහ කළ පරගැති රාජ             බලේ
නමෝ නමෝ මාතා           බැබලේ

සිරිලක් අඹරෙහි නැඟ නැඟ       දිව්
නිදහස් කාහළ මංගල                රැව්
පිදුරුතලාගල සමණොළ           පව්
මිහිදුම පැහැ ගෙන සිඹිනු        බලව්

විදෙසික පීඩන ගිම්              උනවා
නිදහස් මඳනල රැළි            දෙනවා
ලක්මව රන්කොඩි ලෙළ      වනවා
මෙන් සිරිමා බෝ දලු           ලනවා

යුධ වැද රැකුමට හෙළ              භූමි
එය සිඹගෙන මළ ලෙස           දෑමී
කැප්පෙටිපොළ හිස රණ        කාමී
නිදහස දැක වනි මවු                භූමී

පෙබරවරිය සිවුවැනි              දවසේ
මගෙ මළ මවු ඉපදුණු            දවසේ
නව හිරු නව සඳ නුබ           දිලිසේ
හෙළ දද රඟ ගති උඩ            අහසේ

පෙණකැටි මුතුපට ඉහළට      නංගා
රළ පෙළ තරඟෙට වෙරළට නැංගා
පළකොට නිදහස සතුටු        තරංගා
හෙමිහිට බැසයෙති ගිං කළු    ගංඟා

හැම ළය පතුළක ජාතික        ජීවේ
නළියවමින් සිහිලළ නල       ආවේ
පන්සල, පල්ලිය, ඝණ්ඨා      රාවේ
නිං නඟමින් උඩුගුවනෙහි     ගෑවේ

නිදහස පිළිබඳ දිමුතු       ජයන්තිය
සළකන ඔබ අද හරි පින්   වන්තිය
කිය කිය දිවගෙන සිඳුරළ  පන්තිය
සිඹගති සිරිලක් ආදර        වන්තිය

සුගුණපාල සමරසේකර

ගුණසේකර වත්ත

සුවිසල් මාර ගස හන්දිය                            මැද්දේය
පොඩි සුළඟටත් එය නිතරම                      පැද්දේය
එහෙ  මෙහෙ යනෙන මාවත් ගම්               බැද්දේය
ගුණසේකර වත්ත ලෙස නම්                    ලද්දේෙය

මුළු වත්තටම තිබුණෙ කඩවල්                      තුනකි
සැලුන් එක සමඟ සිල්ලර කඩ                     දෙකකි
බැලු බැලු හැම තැනම ලී පැල්පත්               පෙළකි
වත්තේ ඒ කොනයි මේ කොන පොඩි             දුරකි

ඇන්ටනා ලයිට් කණු හැමතැන                     තිබුණි
වයර්  හැම තැනම කෙස් රොද වන්                යකිනි
දහවල උදෑසන රැයවල් ගත                       කෙරුණි
මේ පොඩි වත්ත සුර පුරයක් ලෙස                 දිලුණි

බිත්ති තනා තිබුණේ වල් ලෑලි                       වලින්
වහලය නිමවුණේ ටකරං යකඩ                    මලින්
සුළඟට ගසා නොයනට බර ටයර                  තුළින්
වැස්සට වතුර බේරී එයි වහලෙ                     හිලින්

අමුතු අමුතු රස්සා කළ මිනිසුන් වෙති ගම      පුරාම
සොර සතුරන් හිඟන්නන්ද කැම්පස් යන  සුමිතුරාම
මැරයන් සහ ගණිකාවන් දිගටම වැඩ නෑ       විරාම
එහිම ඉපිද එහිම මැරේ නම ඉතිරිව යයි          දිරාම

සවසට සියල්ලන් එක්වෙති පාර                 තොටේ
කොල්ල්න කුරුට්ටන් සෙල්ලම් කරති           වටේ
පොඩි පොඩි රණ්ඩු ඇති වූවද වටේ                පිටේ
ගුණසේකර වත්ත දැන් පරසිදුය                     රටේ

මත්පැන් අවන්හල් කිසිවක් නැත               වත්තේ
එනමුත්  හෙරෝයින් කුඩු ගංජද                 ඇත්තේ
පොලිස්  මැති ඇමතිසවසට ගම                පැත්තේ
එනිසා කිසිවෙකුත් කා හට බිය                නැත්තේ

රෑ බෝ වන විටදී ගම අඳුරෙන්                  ගිලුණේ
සුන්දර ගම ගැහැණු එළිමහනට                 වැදුණේ
කිමිදෙන්නට ගියොත් හෙම බිහිසුණු     පොකුණේ
මටවත් නොතේරී මම මා හට                   විකිණේ

සැන්දෑ හිරුගේ ගිනියම් රත් පැහැය               දිගේ
කපුටගේ නදින් මිහිරක් එක් කරන               අගේ
සිහිලස ලැබෙයි වැටුණත් කුණු ගලන         ගඟේ
මතකෙන් නොයයි වත්තම එයි සිතට          මගේ