මතකයාය

සමනළ මාවතේ ඇවිද ගියෙමු අපි

නිමක් නොවෙන කතා කලෙමු අපි
මතකය පමණක් ඉතිරිව ඇති
ඒ සමනල් විය පසු කර ඇති අපි

ඈත හිම කදු අතර හිරවී

අපේ ආදර බස් දොඩාවී
හිම පියල්ලක වැතිර පාවී
ඔබේ මුව මත පිණි ඉසේවී

ඔබේ සුසුමක රැදී සිරවී

මල් පියල්ලක පාවී ඇවිත්
කොයි තරම් මට ආදරේ
කළා දෝ ඔබ රහසින් කියාවී

මග බලා හිඳිමු අපි යළිත්

ඒ සොඳුරු සමනළ් විය
එනතුරා දහසක් පැතුම් මල්
පුබුදවා සිත් මල් යාය පුරා