ඇය

මගෙ එළිසමය රැකගන්නට බැරිව           ගියා
මුළු හදමඬල මොහොතෙන් ගල්වෙලා    ගියා
හිරිවැටි ගතම සසලව වෙවුලුවා               කියා
අද දින උදෑසන නැවතත් දුටුවා                 එයා

සසරේ සුපුරුදුම සෙවණැල්ලකින්           සැදී
මා තව එතනමුත් නෙත් දෙක ගියා           ඇදී
අංකුර පෙමක රැල්ලක් හදවතේ               වැදී
ඇය රුව වනනු රිසි වුව උපමාද                 මදී

ඇගෙ නිල් වරලසට යට විය මොනර      නිල
සුසිනිඳු දෙකම්මුල් නිසසල හංස              විල
ගිනියම් හිරුගෙ රත්පැහැ ගත් ඇගේ    තොල
මැණීට පින හිමිය මෙලොවට ජාත          කළ

නිශ්චල ගැඹුරු දිය කතරක් වැනි             දෑස
සුළඟද කිති කැවෙයි ඇයගෙන් ලැබ    පහස
ඇගේ සුවඳටයි මම මුළු ලෝකෙන්        ආස
ඇය නැති දාට සඳ මඬලත් නෑ              අහස

ඇය යන විටදි වනමල් ඈ දෙසට          හැරේ
විහඟුන් කිචිබිචිය නවතින             අතරතුරේ
ඈ ගිය විටදි හිරු බැස මෙනි           අවරගිරේ
එවිටයි සිහිවුණේ තවමත් යතුර          දොරේ

දුටුවම හිමිදිරියෙ මට දවසම                 සරිය‍
පුරවන්නට වීය හිත තුළ පෙම්              කවිය
ඇය හා කතා කරනට රිසි වුව               බැරිය
ඒ කිම මෙමා තුළ නැත තවමත්            ජවය

ළඟකදි මුණ ගැසුණු මිතුරෙකු මෙමා       හට
ඔය බව කීවේ උමතුවකිනි විටින්             විට
මට සිත් වීය එය කවියෙන්            ලියන්නට
පෑනක් රැගෙන කටු ගෑවෙමි පොතක       පිට